سفره آماده و ما قدم زنان منتظر مهمونا ...
چه مهمونائی ؟
مهمونای بسیار عزیز و محترمی ...
خانومم دَم به دقیقه از غذاها بو میکشید و ازم نظر میخواست ...
- یعنی می گی غذاها خوب شدن ؟
- ترشی شون ! شوری شون ! تندی شون !
بهش گفتم : زززن ! تو رو خدا بس کن ! مگه بار اوله که میان خونه مون ! یا مگه میخوان بیان خواستگاری دختر نداشته مون که اینهمه استرس داری !
میگفت ، ( و البته درست هم میگفت ) چون روزه ام اصلن نمیدونم چی پختم ! خدا کنه غذام بد مزه نشده باشه ...
-----------------------------------------------------------
دیگه کار از صبر و انتظار گذشته بود . منو خانومم یه چشم به تلویزیون و یه چشم به آیفون که کی زنگو میزنن ...
درست یادم نیست ، اذان گفته یا نگفته ، تلفن خونه زنگ خورد . خانومم تلفنو جواب داد . اولش کمی تعجب کرد که چرا الان داری زنگ میزنی؟!
بعد تعجبشو اینطوری بیان کرد :
وااااااا مگه ممکنه ! راست می گی ؟ باز چی شده ؟
اونطرف خط کی بود و حرف و حدیثها چی بود نمیدونم ولی شنیدم که خانومم گفت :
خب اشکالی نداره ، بااااباااا نگــراااااان نباش ، جائی نرفته ! هرجا هست پیداش میشه ...
جونِ من بغض نکن ... بلند شو خودتو بچه ها بیاین اینجا ...!
نه ، نه ، تو فکر ما نباش ... راحت باش عزیزم . بی خبرمون نذار . خداحافظ ...
و حالا این من بودم که استرس داشتم !
ـ مژگان ! میشه بگی چی شده !؟
خانومم در حالی که هنوزگوشی تو دستش بود و به یه نقطه خیره شده بود گفت : هیچی ! بیا افطار کنیم !
گفتم : مگه آهو خانم اینا نمیان ؟
مژگان با بغض گفت : نه ! شوهر آهو خانم از صبح زود از خونه زده بیرون و تا حالا نیومده !
پرسیدم چرا ؟ مگه مشکلی براشون پیش اومده ؟
گفت : آره . ظاهرن امروز صبح طبق معمول باهم بحثشون شده ... و شوهرش بعد از جر و بحث زیاد ، از خونه زده بیرون ...
به خانومم گفتم میخوای بریم پیششون ؟
گفت نه ! آهوخانم میخواد تنها باشه ...
راستش افطار کردیم ولی چه افطاری ؟ لقمه هائی که با طعم تلخ بغض به زحمت از گلومون پایین میرفت ...
آخرای شب خانومم با آهو تماس گرفت و از حال و روزِشوهرش پرسید ... از چشای گرد شده ش فهمیدم که کبوتر فراری هنوز به خونه برنگشته ...( کبـــوتـــرررررر...!!!
)
-----------------------------------------------------------
روزها پشت سرهم اومدن و رفتن و ما همچنان از مرد خونه ی دوستمون بیخبر بودیم ...
یعنی کجا ممکنه رفته باشه ؟
و این سوال بی پاسخی بود ، که حتی برا فهمیدن جوابش ، آهو خانم تمایل به تماس با فامیل رو هم نداشت ...
-----------------------------------------------------------
آهو خانم یاد چند سال پیش افتاد که بازم شوهرش با شنیدن اینکه چرا بالا چشمت ابروست ، خونه و زندگی رو ول کرد و غیب شد !!!
اولین بار بود که شوهرش شب به خونه نمیومد و آهو با دوبچه کوچیک ، توی یه شهر غریب ، زمین و زمان رو بهم دوخت بلکه بفهمه مردِ خونه ش کجاست و چرا امشب و شبهای بعد به خونه نیومده ؟
مگه بگو مگو تو هر خونه ای نیست ؟ پس چرا مرد من تحمل یه حرف مخالفو نداره !؟
به آهو خانم گفتم باز سر چی بحثتون شده ؟
گفت سر هیچی ! واقعن هیچی ! مگه من توی زندگی چی ازش خواستم ؟ سه چیز :
مثه همه ی زن و شوهرا باهم حرف بزنیم ،
بهم محبت بکنیم ،
کمی توی باری که از زندگی بردوشمه مشوقم باشه !!! همش نگه مگه تو چکار می کنی ؟
همین ...! اینا درخواستهای زیادیه ؟
آهاااان چند چیز دیگه : مثه اکثر مردا شیک بگرده ، با دمپائی نره مهمونی ، سالی یه بار برا تولدم یه شاخه گل بخره ، هدیه های تولدی رو که بهش میدم استفاده کنه ، لباسای رنگ و رو رفته و چرک و چروک نپوشه ...!!!
خیلی زیاد شدن نــــــــه ؟؟؟
من که راستش شرمنده ش شدم ! حرفی برا گفتن نداشتم ... میخواستم ایشونو دلداری بدم ولی با چی ؟
-----------------------------------------------------------
روزها پشت سرهم به سختی و جون کندن گذشتن و از شوهر آهو خانم خبری نشد که نشد ...
یعنی کجا ممکنه رفته باشه ؟
بیش از یک هفته از نبود ایشون می گذشت و نگرانی داشت همه مونو دیوونه می کرد ...
آهو خانم میگفت ممکنه بازم ول کرده و رفته کردستان !
کردستان ؟؟؟
بله ، آخه چند سال قبل هم که بحثمون شد ، برا اینکه منو تنبیه کنه چند روز رفت کردستان !!!
یه روز آهو خانم بهمون زنگ زد ، نه با خوشحالی ! که با عصبانیت ...
خبر برگشت شوهرشو بهمون داد...
خانومم هیچّی نگفت ! منم هاج و واج ، هی ازش موضوع رو می پرسیدم ...
خانومم در حالی که دوستشو به آرامش دعوت میکرد ازش خداحافظی کرد .
من اما ، با استرس از خانومم موضوعو پرسیدم . خانومم گفت : میدونی شوهر آهو خانم این چند روزه کجا بوده ؟
گفتم جون به سرم کردی ! کجااا ؟
گفت : فقط همین یه کلام رو به آهوگفته که من رفته بودم عراق ...!!!
چرا عراق ؟
آخه میخواسته اگه خونواده ش در عذابن اونم معذب باشه ...و هیچ جا بدتر از عراق به ذهنش نرسیده !!! عراقی که درگیر جنگ با داعش بود ...!!!
آهو می گفت : نشست روبروم تا از علت کارش برام بگه ! ولی من بهش گفتم اصلن برام مهم نیست کجا بودی و چرا ... !
و این مکالمه ی ناتمام ، ناتمام موند ...
و الان یک سال از اون روزای تلخ گذشته ولی همچنان این راز ِ سر به مهر و این مکالمه ناتمام ، بصورت راز مونده و هیچکدام حاضر به حرف زدن نشدن ...
توی وبلاگشون مطرح کردن و من اونو عیناً اینجا نقل میکنم تا مورد توجه دوستان عزیز واقع بشه و عزیزانی که تمایل دارن به وبلاگ پونه خانم رفته و شماره بدن .
)یه مقدار راحت تر این موضوع رو افراد می پذیرند . متاسفانه اونجا زیاد مورد استقبال واقع نشد این پیشنهاد ! حالا من تصمیم گرفتم این پیشنهاد رو توی وبلاگ خودم مطرح کنم کسانی که تمایل دارن توی این گروه عضو بشن بعد از خوندن قوانین گروه در صورت تمایل شمارشونو به شکل پیغام برام بذارن و اگر برای اسم گروه پیشنهادی دارن بنویسند .
)
