طویله...!

وقتی حرکت کردیم متوجه شدم فلش توی ماشین نیست. فلش مِموری. همان وسیله بند انگشتی کوچکی که با تمام قدرت، بجای کاست های قدیمی توی ماشین های ایرانی و خارجی جا خوش کرده است.

کاست هایی که با چهارتا آهنگ پر می شدند و دستگاه پخش ماشین علاقه زیادی به خوردن نوار داخل آنها داشت. به نظر من، رانندگی بدون دینگ و دال، مثل خوابیدن توی هوای شرجی بالای پشت بام کاهگلی است. نفس گیر و خفه کننده.

ارزش برگشتن نداشت. مگر کجا می خواستیم برویم که این همه راه را برگردم و عیال بینوا را با این گرمای کشنده، توی ماشین معطل بگذارم که چی؟ که بقول عیال، چند متر بدون دینگ و دال نمی توانم رانندگی بکنم.

یادم آمد رادیو، از نظر تعداد و تنوع شبکه، آنقدر پیشرفت کرده که خلایق، محتاج فلش مِلش نباشند. شبکه هایی که هر کدام به تنهایی اوقات فراغت هر شنونده با هر سلیقه و تفکری را چه توی ماشین و چه بیرون از ماشین پر می کنند. پس با خیال راحت به راهمان به سمت بازار ادامه دادم.

دنده ی ماشین که چاق شد، ولوم سرچ رادیو را برای پیدا کردن شبکه ای توپ چرخاندم. همان شبکه ای که بدون حرف مفت و بی وقفه، آهنگ پخش می کند. شبکه پیام.

اولین صدایی که دریافت شد قرآن بود. و قاری چقدر سوزناک می خواند. یاد مراسم ختم مرحوم پدرم افتادم. بی اختیار بغض کردم. چقدر دلتنگ دیدنش شدم. نگاهی به ساعت ماشین انداختم. هنوز تا اذان ظهر به وقت شرعی به افق شهرمان کلی مانده بود.

جستجو را ادامه دادم. موج بعدی اخلاق در سیره پیامبر و امامان معصوم و تاثیر آن در منش و رفتار...

قبل از اینکه خانمم حساس شود، زیر چشمی نگاهش کردم و به آرامی از کنار این موج گذشتم.

- معلوم نیست اون گوشه ی زمین چه اتفاقی افتاده؟ انگار بچه ها انگیزه ای برای بازی ندارن...!

شبکه ورزش بود. صدای مجری، خش دار شده بود. شاید از بس داد زده بود. مسابقه فوتبال بود بین تیم های نمی دونم چی چی با نمی دونم کی کی!

راستش را بگویم؟ من هم مثل امام راحل" ورزشکار نیستم" اما چشم دیدن ورزشکارا رو ندارم. حیف آنهمه بودجه که از جیب ملت فقیر و غارت شده، خرج آنها می شود و هر بار با کلی تِر زدن، پررو پررو باز هم چیزی از ارزش های آنها کم نمی شود.

با عصبانیت ولوم را چرخاندم. مردی از بیماری های زنان می گفت. از پرولاکتین و هیپوفیز سرد و تنظیم اختلالات پریودیک ناشی از...

از خیرش گذشتم. خانمم غر زد: حتما باید یه آقا اینارو بگه...!؟

چیزی به بازار نمانده بود اما هنوز نتوانسته بودم شبکه ی پیام را پیدا بکنم.

- پس این شبکه ی لعنتی که همه اش آهنگ پخش می کنه کدوم گوریه؟

خانمم نگاهی به من کرد و من نگاهی به فرکانس رادیو. حدود پنجاه کیلوهرتز از کنار پیام گذشته بودم. نه اینکه بجای پخش آهنگ از هفته ی کرامت حرف می زدند، اصلا متوجه شبکه پیام نشده بودم. حال و حوصله ی برگشت هم نداشتم. آخر هر مطلبی را که بخواهند عرض کنند پیشاپیش از بَر بودم. شب ها از فرط ناچاری توی کانال های یک و دو و سه و چهار و پنج، تااااااا سی ِسیما، آنقدر از هفته کرامت شنیده بودم که همه را از حفظ بودم.

در حالی که خانمم دو دور تسبیح گذرانده بود، من هنوز به یک شبکه ی توپ نرسیده بودم.

- آقا این انتخابات هایی که مردم در طول این چهل سال داشته اند...

شاخک هایم تیز شد. دستم را از روی ولوم رادیو برداشتم.

" انتخابات ها...!!؟

- انتخابات که مفرد نیست!؟ پس اینی که جمع رو با " ها " جمع می بنده توی کدوم طویله درس خونده؟

خانمم ترمز دستی ام را کشید:

- تورو خدا باز الکی اعصاب خودتو خورد نکن.

- خانم جان، بحث اعصاب نیست. ایشون خیر سرش عُصاره ی یه ملته...! یه ملت، با فرهنگ چند هزار ساله.

همان عُصاره ادامه داد:

- ارکان های این نظام مقدس بر دوش...

با شنیدن " ارکان ها " نزدیک بود توی بار هندوانه ی پیرمردی قوزی بروم که کنار خیابان بساط کرده بود.

- بنده خدا کلا فرق مفرد و جمع رو نمی دونه، بعد میخواد برا تغییر دنیا نسخه بپیچه...

توی آینه پیرمرد هندوانه فروش را دیدم که چفیه اش را درآورده و با عصبانیت حرف هایی می زد که متوجه نمی شدم. چه می دانم؟ شاید فحش می داد.

- واقعا مردم اعصاب مصاب ندارن...

وقت ایشان تمام شد و به زور تریبونش را در اختیار نفر بعدی گذاشتند. بیچاره هنوز کلی حرف های مهم نگفته داشت. نفر بعدی بعد از قرایت چند آیه از قرآن و مقدمه ای طولانی گفت:

- ما خودمان بهتر از هر کسی می دانیم در اجرای عدالت عقب هستیم. نیازی نیست کسی این را به ما گوشزد بکند.

خانمم توی کیفش دنبال حساب کتاب پول هایش بود. گفتم کارت بکشی بهتره. پول نقد خطرناکه.

- دنیا بداند ما پشت این نظام را خالی نخواهیم گذاشت...

خانمم خیلی درگیر مسایل نیست اما با تعجب پرسید فقط در اجرای عدالت عقبیم؟

سکوت کردم. حرفی برای گفتن نداشتم و نه حوصله ای. به بازار رسیدیم. ماشین را گوشه ای پارک کردم. خواستم پیاده بشوم که خانمم گفت بشین توی ماشین. میگن دزدی ماشین زیاد شده.

از ترس سر جایم نشستم. حق با خانمم بود. رستم بود و همین رخش. اگر سرقت می شد، بعد از کلی دوندگی و هزینه کردن و خون به دل شدن، جنازه اش هم به دستمان نمی رسید. تازه موقع مختومه شدن پرونده باید کتباً خدا را شکر می کردیم که خودمان سالمیم...

خانمم با دست شکسته ی گچ گرفته از عرض خیابان گذشت و من نگران که اینهمه خرید را چطوری با یک دست حمل کند.

جوانی خوش استایل که نصف بیشتر صورتش را پوشانده بود آن اطراف پرسه می زد. نگران شدم. هنوز خانمم دور نشده بود. داد زدم مواظب کیف و موبایلت باش. می گن سرقت گوشی زیاد شده.

جوان خوش استایل نگاهی به من انداخت و به سمت ته بازار حرکت کرد و من انگاری توی دلم رخت می شستند .

درهای ماشین را از داخل قفل و سرعت باد کولر ماشین را بیشتر کردم. هوای خنکی به صورتم خورد اما احساس کردم بالای پشت بام کاهگلی خانه قدیمی مان توی هوای شرجی دراز کشیده ام. خیس عرق. و دارم خفه می شوم...